ประวัติ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ (เจ้าฟ้าพร) ยุครุ่งเรืองยุคสุดท้ายของอยุธยาใน “พรหมลิขิต”

ประวัติ เจ้าฟ้าพร หรือ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ รัชสมัยต่อจาก สมเด็จพระที่นั่งท้ายสระ (เจ้าฟ้าเพชร) ในละคร พรหมลิขิต ที่เป็นยุครุ่งเรืองยุคสุดท้ายของอยุธยา

ดำเนินเรื่องมาอย่างเข้มข้น จนมาถึงช่วงเปลี่ยนผ่านรัชสมัยของแต่ละกษัตริย์ สำหรับละครโรแมนติกคอเมดี้อิงประวัติศาสตร์ พรหมลิขิต ภาคต่อจาก บุพเพสันนิวาส ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ รอมแพง ที่ใน EP.3 จะเล่าถึงเรื่องราวในยุคของสมเด็จพระที่นั่งท้ายสระ หรือ สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 9 หรือ พระเจ้าภูมินทราชา หรือ พระเจ้าบรรยงก์รัตนาสน์ (รับบทโดย เกรท-วรินทร ปัญหกาญจน์) โดยมีพระอนุชาเป็น สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ หรือ เจ้าฟ้าพร (รับบท อ้วน-เด่นคุณ งามเนตร) ที่ในอนาคตก็จะขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์ไทยรัชกาลที่ 31 แห่งอาณาจักรอยุธยา และเป็นพระองค์ที่ 4 ในราชวงศ์บ้านพลูหลวงในเวลาต่อมา

• เปิดประวัติ "ขุนหลวงท้ายสระ" พระมหากษัตริย์ไทยรัชกาลที่ 30 แห่งอาณาจักรอยุธยา "พรหมลิขิต"

ประวัติ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ (เจ้าฟ้าพร) ยุครุ่งเรืองยุคสุดท้ายของอยุธยาใน “พรหมลิขิต”

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศหรือ สมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราชที่ 2 (พ.ศ. 2223 – 7 เมษายน พ.ศ. 2302) เป็นพระมหากษัตริย์ไทยรัชกาลที่ 31 แห่งอาณาจักรอยุธยา และเป็นพระองค์ที่ 4 ในราชวงศ์บ้านพลูหลวง เรียกกันอย่างสามัญชนว่า ขุนหลวงบรมโกษฐ หรือ พระเจ้าอยู่หัวในพระบรมโกษฐ

รัชสมัยของพระองค์เป็นยุครุ่งเรืองยุคสุดท้ายของกรุงศรีอยุธยาก่อนที่อาณาจักรจะล่มสลายหลังจากพระองค์เสด็จสวรรคต 9 ปี โดย 25 ปีในรัชสมัยของพระองค์มีความสำคัญคือ เป็นยุคสงบสุขยุคสุดท้ายของอยุธยาเป็นยุคที่วรรณกรรม ศิลปกรรม เฟื่องฟู

ก่อนครองราชย์

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ มีพระนามเดิมว่าเจ้าฟ้าพร เสด็จพระราชสมภพเมื่อ พ.ศ. 2223 ในรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เป็นพระราชโอรสในสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 8 (พระเจ้าเสือ) มีพระเชษฐาคือเจ้าฟ้าเพชร พระองค์ได้รับการสถาปนาเป็นพระบัณฑูรน้อยในรัชสมัยสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 8 และเป็นกรมพระราชวังบวรสถานมงคลในรัชสมัยสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 9 (พระเจ้าท้ายสระ)

ปราบดาภิเษก

ภายหลังการเสด็จสวรรคตของสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 9 ได้เกิดการสู้รบกันระหว่างพระองค์กับพระราชโอรสของพระเจ้าท้ายสระคือ เจ้าฟ้าอภัย และ เจ้าฟ้าปรเมศร์ อันเนื่องมาจากพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศในขณะนั้นทรงดำรงพระอิสริยยศที่กรมพระราชวังบวรสถานมงคล มีสิทธิที่จะขึ้นครองราชสมบัติสืบต่อพระเชษฐาอย่างถูกต้อง แต่เมื่อพระเจ้าท้ายสระใกล้สวรรคตกลับตัดสินพระทัยยกราชสมบัติให้แก่เจ้าฟ้านเรนทร พระราชโอรสพระองค์ใหญ่ แต่เจ้าฟ้านเรนทรไม่รับสืบราชสมบัติเพราะเห็นว่ามีกรมพระราชวังบวรฯ ซึ่งสมควรได้สืบราชสมบัติมากกว่า พระเจ้าท้ายสระจึงยกราชสมบัติให้แก่เจ้าฟ้าอภัย (พระราชโอรสองค์รอง) เป็นเหตุให้เกิดการต่อสู้แย่งชิงราชบัลลังก์จนกลายเป็นสงครามกลางเมือง กินระยะเวลาไม่ต่ำกว่า 1 ปี

คำให้การชาวกรุงเก่า ระบุว่าภายหลังเหตุการณ์สงบแล้ว กรมพระราชวังบวรสถานมงคลจึงได้ขึ้นครองราชย์เฉลิมพระนามว่าพระมหาธรรมราชา (แต่ในบัญชีพระนามเจ้านายว่าพระเจ้าบรมราชา) และสำเร็จโทษเจ้าฟ้าอภัย และ เจ้าฟ้าปรเมศร์

พระอุปนิสัย

จากพระราชพงศาวดารกรุงสยาม จากต้นฉบับของบริติชมิวเซียม ระบุว่า เป็นกษัตริย์ที่ละเว้นจากปาณาติบาต (การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต และทำลายชีวิตมนุษย์) “ทรงประพฤติกุศลสุจริตธรรม สมณพราหมณาประชาราษฎร มีแต่สโมสรเป็นสุขสนุกทั่วหน้า” นอกจากนี้ยัง “ทรงพระราชศรัทธากระทำทานแก่สมณพราหมณา กระยาจกวณิพก เดียรฉานต่าง ๆ ทุกอย่างสิ้น” 

นอกจากนี้ จากจดหมายเหตุของวิละภาเดทะระ เรื่อง คณะทูตลังกาเข้ามาประเทศสยาม ระบุว่า “ทรงมีพระจริยาวัตรอันดีงาม ทรงกอปร์ด้วยความเอมอิ่มแห่งคุณธรรมนานาประการ พระองค์ทรงปลุกจิตใจของสัปบุรุษ” และ “พระองค์ทรงเป็นเอกในบรรดาผู้ที่ผูกพันอยู่ในการสนับสนุนความผาสุขของทั่วโลก ทรงเป็นผู้จรรโลงนครศรี–กานตะ และพระองค์ทรงเยี่ยมยอดในการทั้งปวง”

ระหว่างครองราชย์

ระหว่างที่สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศครองราชย์ มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นมากมาย ทั้ง เสด็จประพาสล้อมช้าง ณ เมืองลพบุรี (พ.ศ. 2277) กบฏจีนนายก่าย (พ.ศ. 2277) กรุงกัมพูชานำช้างเผือกมาถวาย (พ.ศ. 2277) เสด็จสมโภชพระพุทธชินราช เมืองพิษณุโลก (พ.ศ. 2283) พม่าหนีมาพึ่งกรุงศรีอยุธยาและการเจริญสัมพันธไมตรีกับกรุงอังวะ (พ.ศ. 2287) และ ส่งสมณทูตฟื้นฟูศาสนาพุทธ ณ กรุงลังกา (พ.ศ. 2294)

ระหว่างครองราชย์ ในยุคของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศครองราชย์ เป็นยุครุ่งเรืองยุคสุดท้ายของกรุงศรีอยุธยา ที่ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข ศิลปวัฒนธรรม โดยเฉพาะศาสนาพุทธเฟื่องฟู พระองค์ได้ทรงพระราชนิพนธ์โครงต่างๆ ทั้ง โคลงชะลอพระพุทธไสยาสน์วัดป่าโมก โคลงพาลีสอนน้อง โคลงราชสวัสดิ โคลงทศรถสอนพระราม โคลงประดิษฐ์พระร่วง และโคลงราชานุวัฒ ในยุคของพระองค์เอาไว้ด้วย

สวรรคต

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศจึงเสด็จสวรรคตด้วยอาการประชวรเมื่อวันพุธที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2301 สิริพระชนมายุ 78 พรรษา พระองค์อยู่ในราชสมบัติรวม 26 พรรษาถ้วน